ความสัมพันธ์ทางเศรษฐกิจกับไทย

ชาวแกมเบียนิยมบริโภคข้าวเป็นอาหารประจำวันรวมทั้งอาหารประเภทอื่น เช่น ข้าวฟ่าง (millet) ข้าวโพด แป้ง และขนมปัง

แกมเบียผลิตข้าวได้ประมาณปีละ 16,690 เมตริกตัน ในบริเวณทางภาคใต้ของประเทศ แต่ไม่เพียงพอกับการบริโภคต้องนำเข้าข้าวจากต่างประเทศประมาณปีละ 60,000 - 90,000 หรือถึง 100,000 ตัน ขึ้นกับปริมาณการผลิตข้าวในประเทศ

รูปแบบการค้าในปัจจุบันไม่มีบริษัทใดดำเนินการนำเข้าเป็นอิสระเนื่องจากไม่มีเงินทุนเพียงพอ และปัญหาขาดเงินอุดหนุน บริษัทที่นำเข้าข้าวในแกมเบียจึงจัดทำการค้าในรูปสหบริษัทฯ (Consortium) เพื่อการระดมทุนประกอบด้วย (1)

1.      George Banna + Co.

2.      Shyben & Madi + Sms Ltd.

3.      Boule + Co.Ltd.

บริษัทดังกล่าวระดมทุนร่วมกันเพื่อนำเข้าข้าวจากต่างประเทศตั้งแต่ปี ค.ศ. 1986 ซึ่งเป็นปีที่เปิดให้มีการนำเข้าข้าวโดยเสรี การรวมตัวกันในรูป Consortium เป็นการระดมเงินทุนและเป็นหลักประกันต่อผู้บริโภคข้าวว่าจะมีประมาณข้าวเข้าสู่ท้องตลาดอย่างต่อเนื่องและเพื่อสามารถซื้อข้าวได้ในปริมาณสูง และราคาที่ดี การดำเนินการดังกล่าวได้ต้องมีการสำรองข้าวไว้อย่างต่อเนื่องซึ่งจำเป็นต้องใช้เงินทุนสูง

จากนั้นสหบริษัทจะจัดจำหน่ายข้าวต่อให้กับ Wholesalers และคลังข้าวเพื่อนำไปจัดจำหน่ายปลีกย่อยต่อไป

ภาวะการค้าข้าวของแกมเบียขึ้นกับฤดูการเก็บเกี่ยว ถ้ามีผลเก็บเกี่ยวออกมาดีประมาณ เดือนพฤศจิกายน จนถึงกุมภาพันธ์ปีถัดไป
ปริมาณการค้าข้าวก็จะลดลง และเมื่อข้าวที่สำรองถูกใช้หมดไปในราวพฤศจิกายนราคาข้าวก็จะเพิ่มขึ้นในราวเดือนเมษายนเป็นเช่นนี้สลับกันไป

ปัญหาราคาข้าวสูงในพื้นที่นอกเขตเมืองหลาวง Banjul เนื่องจากผู้ซื้อเหมาจากผู้นำเข้า ซื้อจาก Consortium ในราคาปกติ
แต่จำเป็นต้องเพิ่มราคาค่าขนส่งค่ายานพาหนะ จนถึงปลางทางทำให้ราคาข้าวเพิ่มสูงขึ้นเป็นเงาตามตัว

ราคาข้าวที่จำหน่ายในท้องตลาดเขาตัวเมืองกำหนดราคาดังนี้

ข้าวไทย (ข้าวขาวชนิดหัก)                      ราคา     230 ดาลัสซี่ / ถุง 50 ก.ก.

ข้าวจีน (เมล็ดยาว)                                  ราคา     180 ดาลัสซี่ / ถุง 50 ก.ก.

ข้าวพื้นเมือง (เมล็ดยาว)                          ราคา     180 – 230 ดาลัสซี่ / ถุง 50 ก.ก.

ในอดีตพ่อค้าจากเซเนกัลและกินิบิสเซาเดินทางเข้าไปซื้อข้าวในแกมเบียแต่ระยะ 4 ปีที่ผ่านมาเซเนกัลได้ปรับระบบค้าขาเป็นเสรี และมีขั้นตอนการเก็บภาษีที่แตกต่างตามคุณภาพข้าทำให้ราคาข้าวชนิดคุณภาพดีในเซเนกัลมีราคาถูกลง ขณะที่แกมเบียมีอัตราภาษีเดียว สำหรับข้าว 100% หรือข้าวขาวชนิดหักทำให้พ่อค้าหันไปซื้อข้าวจากเซเนกัลแทน ทั้งนี้ เพราะเซเนกัลมีการพัฒนาท่าเรื่อสินค้าขนาดใหญ่ให้ทันสมัยขึ้นด้วย

** ตลาดข้าวในแกมเบียยังเป็นโอกาสของสินค้าข้าวจากไทยต่อไป เนื่องจากแกมเบียผลิตข้าวไม่เพียงพอต่อการบริโภค และยังขาดปัจจัยอุดหนุนในด้านการผลิต จึงเป็นโอกาสที่สินค้าข้าวจากไทยยังจะเข้าสู่ตลาดในแอฟริกาตะวันตกแห่งนี้ไปอีกในอนาคต

เอกสารอ้างอิง 

(1) The Entrepreneur, Journal Vol 2 No. 3 November, 1990

ภาพรวมทางเศรษฐกิจ 

การเงินและการธนาคาร